(Deur Brendon Koen)

Onlangs kan ek nie help om te let op die nuwe brand doos wat ons wêreld betree nie. Julle almal sal hom ken. Dis die bra wat dink hy is main met sy Levi bootleg jean, punt leer trappers, pinstripe hempie en pastel pullover. Eens op ‘n tyd, toe ‘n 3 liter Ford alle meisies oopketel gemaak het, was outies soos daai maar skaars. Ongelukkig het tye verander en dis waarmee ons nou opgeskeep sit.

Hulle se “change is good”, maar ek sal “hulle” graag wil ontmoet. Dis well documented dat ons in ‘n redelike kak tyd leef. Anders sou daar nie ‘n boek oor die saak bestaan het nie (In dit net ek of is als Tos?).

Terug na die subject, aka. die sensitiewe jock, soos ek hom gedoop het. Die sensitiewe jock het rondom 2000/2001 sy eerste verskynsels gemaak. Dis toe boy bands en sulke tos die wêreld ooregeneem het. Outies het gemeen dat die skêre skoon bejirts raak vir die JT types en in ‘n oppertunistiese move, op die bandwagon van sensitief wees gespring. So is die res van ons onkant gevang deur hierdie nuwe verwikkeling. Terwyl ons dink “wat die fok gaan in die china se kop aan om so aan te gaan”, het die kweppe skoon ‘n slak in hul broek gelos vir die “rugged yet sensitive” bra’s.

Wat mens te bowe gaan is dat die ouens einlik maar ‘n klomp vye is. Niemand anders smaak hulle veel nie, juis omdat hulle altyd onder die wanindruk geleef het dat hy wel iets was (kaptein van die A-rugbyspan in hoërskool of net local gym crawler). Somehow het hulle egter for real main geword deesdae. Hoe presies dit toegelaat is, weet niemand nie.

Nou specs jy die rykseun (elke tweede gwar) in sy Polo Gti wat teen ‘n KS verby jou jaag met iets kak soos Baby Tjoklits op sy blêrboks. Dan vra jy weereens hoe die bra cooler as Ekke is? (skies Jack). Gee my sommer ‘n holknol. Die ergste is as jy hom after hours check, wanneer hy dink niemand kyk nie. Dis wanneer jy agterkom dat hy dieselfde drol is wat pouse afgetos het oor Amor se pictorial in die Huisgenoot van 2003.

Die groot kak is dat ek en jy en al ons blare dit vir ‘n feit weet, maar dat ons ‘n bitter klein deel van die bevolking opmaak. Dis fine om nie deel van die herd te wees nie, but for fuck’s sake, as ek vir veel langer met die mense moet deel wat so deur die kak is, wat ek ongelukkig moet doen, dan gaan ek die Man upstairs binnekort zik.

Ek skeem dat ons eendag nog hieroor sal praat, terugkyk op waar Polo boy nou sit en wonder hoekom ons so befok was. Moontlik sit hy spasties gesuip by die werk, met sy poppie vrou wat hom met ‘n katelknapie verneuk en skuld tot by waar sy ego lank terug was. Sorry boutcha pappie. Maar vir nou piss dit my nog goed af.